Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Είδη υπό εξαφάνιση


Δεκάδες είδη ζώων και φυτών εξαφανίζονται καθημερινά. Αιτία, η ανεξέλεγκτη συρρίκνωση των βιοτόπων τους, το παράνομο κυνήγι, η ρύπανση της ατμόσφαιρας και οι κλιματικές αλλαγές. Πολλά από αυτά, δεν έχουμε προλάβει καν να τα γνωρίσουμε. Όμως κάθε είδος που χάνεται, παίρνει μαζί του και ένα κομμάτι της γενετικής και εξελικτικής ιστορίας εκατοντάδων χρόνων, πολύτιμη πηγή γνώσης για τον άνθρωπο.
Αντιπροσωπευτικά είδη του πλανήτη, όπως τα γιγάντια πάντα, αναγκάστηκαν να περιοριστούν στη μισή έκταση από αυτή που καταλάμβαναν πριν μερικές δεκαετίες. Οι τίγρεις έχασαν στη διάρκεια του εικοστού αιώνα το 90% του πληθυσμού τους! Οι ρινόκεροι απειλούνται σχεδόν περισσότερο από κάθε άλλο μεγάλο θηλαστικό: λίγες δωδεκάδες έχουν απομείνει πια. Οι θαλάσσιες χελώνες αντιμετωπίζουν ένα αβέβαιο μέλλον και οι αφρικανικοί ελέφαντες αποδεκατίζονται για το πολύτιμο ελεφαντόδοντο τους...
Σύμφωνα με την Kόκκινη Λίστα Απειλούμενων Ειδών του 2004, που δημοσιοποίησαν οι επιστήμονες κατά την έναρξη του παγκόσμιου συνεδρίου για την προστασία της βιοποικιλότητας, 15.589 γνωστά είδη ζώων και φυτών απειλούνται σοβαρά με εξαφάνιση, σε σχέση με 12.259 είδη που περιλάμβανε η αντίστοιχη λίστα του 2003. Η αύξηση αυτή, που οφείλεται κυρίως στις ανθρώπινες δραστηριότητες, οδηγεί πολλούς επιστήμονες στην πεποίθηση ότι η ζωή στη Γη εισέρχεται σε μια περίοδο μαζικής εξάλειψης ειδών.
Παρασκευαΐδου Βαγγελιώ

Ο ΑΓΡΙΟΓΑΤΟΣ
Πιο ογκώδης και μεγαλόσωμος από την κατοικίδια γάτα, ο αγριόγατος ξεχωρίζει κυρίως από τη φουντωτή ουρά του που έχει μήκος γύρω στα 30 εκ., φαρδαίνει προς την άκρη και στολίζεται με σκούρες ρίγες. Το κεφάλι του είναι επίσης πιο ογκώδες από της γάτας. Το τρίχωμά του έχει ποικιλία καστανόξανθων τόνων.
Νύχια μυτερά, δόντια κοφτερά
Ως τυπικό σαρκοφάγο, όλα του τα δόντια είναι οξύαιχμα, κατάλληλα για το σκίσιμο του κρέατος. Δε μασάει την τροφή του, απλά την τεμαχίζει και την καταπίνει. Όπως και τα άλλα αιλουροειδή πιάνει τη λεία του με τα νύχια και την αποτελειώνει με μια δαγκωνιά στο λαιμό. Κυνηγάει συνήθως το βράδυ, στήνοντας καρτέρι έξω από τις τρύπες των ποντικιών, καμιά φορά σκαρφαλωμένος σε κάποιο δέντρο ή βράχο. Η διατροφή του βασίζεται κατά 90% σε ποντίκια, ενώ ευκαιριακά τρώει μικρά πουλάκια, βατράχια, έντομα, σαλιγκάρια, μυγαλές, λαγούς, σκίουρους, κ.ά.
Κοινωνική ζωή
Μοναχικά ζώα, οι αγριόγατοι διαμένουν – αν η τροφή είναι άφθονη – σε μια συγκεκριμένη περιοχή, μέσα στην οποία χρησιμοποιούν σταθερές διαδρομές. Τις διαδρομές αυτές τις σημαδεύουν με εκκρίσεις αδένων που βρίσκονται στα πόδια τους αλλά και με τα ούρα ή τα κόπρανά τους. Κάθε άτομο του ίδιου φύλου υπερασπίζεται μια διακριτή επικράτεια, ενώ ένα αρσενικό και ένα θηλυκό μπορούν να μοιράζονται σε κάποιο βαθμό το χώρο.
Λόγω του μοναχικού τρόπου ζωής, οι πυκνότητες των πληθυσμών του αγριόγατου είναι πολύ χαμηλές, περίπου 2 – 3 άτομα ανά 10 τ. χμ.
Κατανομή – Απειλές
Ο αγριόγατος είναι είδος με πολύ ευρεία κατανομή. Ζει σε δάση, σαβάνες και στέπες από τη δυτική Ευρώπη ως τη δυτική Κίνα και την κεντρική Ινδία καθώς και σε όλη την Αφρικανική ήπειρο. Αναγνωρίζονται 3 υποείδη. το ευρωπαϊκό, το ασιατικό και το αραβικό – αφρικανικό. Αυτό το τελευταίο θεωρείται και ο άγριος πρόγονος της γάτα. Στην Ελλάδα, ο αγριόγατος εξαπλώνεται σε μεγάλο μέρος της βόρειας και κεντρικής Ελλάδας, σε ποικιλία βιότοπων από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι και τα 1.500 περίπου μέτρα. Οι κυριότερες απειλές για τον αγριόγατο σήμερα είναι η υποβάθμιση των βιότοπών του και η διακοπή της επικοινωνίας μεταξύ επιμέρους πληθυσμών. Ένα άλλο πρόβλημα για τους πληθυσμούς του αγριόγατου, που συχνά είναι συνέπεια των προηγούμενων, είναι η διασταύρωσή του με τις κατοικίδιες γάτες. Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας, ο αγριόγατος είναι πιθανόν να εξαφανίστηκε από δηλητηριασμένα δολώματα.
Μάλι Ντομένικο


ΑΡΓΥΡΟΠΕΛΕΚΑΝΟΣ
Παγκόσμια απειλούμενο είδος, ο αργυροπελεκάνος έχει συνολικό πληθυσμό από 12.330 - 15.730, σε 19 αποικίες από την Ελλάδα μέχρι την Κίνα. Στην Ελλάδα, αργυροπελεκάνοι φωλιάζουν πια μόνο στις Πρέσπες και κάποιοι λιγότεροι στον Αμβρακικό. Παλιότερα υπήρχαν σε όλη σχεδόν τη χώρα, όμως με προτροπή της πολιτείας, που επικήρυξε το είδος ως ιδιαίτερα ‘επιβλαβές θήραμα’, κυνηγήθηκαν αλύπητα και σχεδόν αποδεκατίστηκαν.
Όταν το WWF Ελλάς ξεκίνησε το πρόγραμμα προστασίας του αργυροπελεκάνου στην Πρέσπα, το είδος ανήκε στα «κινδυνεύοντα», με πληθυσμό περίπου 40-165 ζευγάρια. Σήμερα, μετά από δεκατρία χρόνια επίμονων προσπαθειών, η Πρέσπα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη στον κόσμο αποικία αργυροπελεκάνων με περισσότερα από 1.100 ζευγάρια! Το είδος είναι πλέον ιδιαίτερα προστατευμένο βάσει νόμου.
Το WWF Ελλάς στηρίζει το έργο της Εταιρίας Προστασίας Πρεσπών, για να συνεχιστεί το σημαντικό έργο προστασίας της Πρέσπας. Τα μέτρα χρειάζεται τώρα να ενταθούν με πιο αποτελεσματικό έλεγχο του κυνηγιού, αποφυγή καταστρεπτικών επεμβάσεων στον υγρότοπο και προγράμματα ευαισθητοποίησης τόσο των ψαράδων όσο και των κατοίκων της περιοχής.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Επιστημονικό όνομα:
Pelecanus crispus
Κοινό όνομα:
Αργυροπελεκάνος
Χρώμα:
Το μεγαλύτερο από τα δύο είδη πελεκάνων της Ευρώπης. Έχει αργυρόλευκο πτέρωμα με σκουρότερο το πάνω μέρος των φτερούγων
Μήκος:
Με άνοιγμα φτερών: 3,20 μέτρα
Βάρος:
10-12 κιλά
Βιότοπος:
Φωλιάζει σε λίμνες και παράκτιους υγρότοπους με ρηχές λιμνοθάλασσες
Κύριες απειλές:
Καταστροφή βιοτόπων (αποξηράνσεις ή άλλες επεμβάσεις σε υγρότοπους) και έντονο κυνήγι που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, ιδιαίτερα την Άνοιξη (αναπαραγωγική περίοδος)


Φωτίου Χριστίνα

ΧΕΛΩΝΑ CARETTA – CARETTA
Υπάρχει στη γη από την εποχή των δεινοσαύρων. Σήμερα και τα επτά είδη θαλάσσιας χελώνας ανά τον κόσμο απειλούνται με εξαφάνιση. Στη Μεσόγειο συναντώνται τρία είδη θαλάσσιας χελώνας, από τα οποία μόνο ένα, η Caretta caretta βρίσκει καταφύγιο στις ελληνικές ακτές.
Πριν 80 χρόνια υπήρχαν παραλίες ωοτοκίας του είδους και σε πολλές άλλες μεσογειακές χώρες (Ιταλία, Γαλλία, Ισραήλ). Ο πληθυσμός της Caretta caretta ξεπερνούσε τότε τις 50.000. Σήμερα, μετά τη ραγδαία τουριστική ανάπτυξη, απομένουν λιγότερες από 4.000. Στη Ζάκυνθο βρίσκονται οι σημαντικότερες παραλίες για την ωοτοκία της καρέττα σε όλη τη Μεσόγειο. Ειδικά στην παραλία των Σεκανίων γεννούν τα αυγά τους τουλάχιστον οι μισές από τις χελώνες που φτάνουν στο νησί γι’ αυτό το σκοπό. Αν και το μήκος της παραλίας δεν ξεπερνά τα 500μ., οι φωλιές στα Σεκάνια κυμαίνονται από 500-1.000, από τις υψηλότερες πυκνότητες ωοτοκίας στον κόσμο. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε σύνολο 1.000 νεοσσών επιζεί μόνο ένας.
Το WWF Ελλάς, προκειμένου να πάρει αποτελεσματικά μέτρα για την προστασία του είδους, ξεκίνησε πανευρωπαϊκή εκστρατεία και το 1993 με την υποστήριξη πολιτών από όλη την Ε.Ε. αγόρασε την περιοχή που περιβάλλει την παραλία των Σεκανίων, βάζοντας τέλος σε κάθε τουριστική ή άλλη εκμετάλλευσή της. Επιπλέον, το 1999 μετά από επίπονες προσπάθειες του WWF Ελλάς και άλλων περιβαλλοντικών οργανώσεων ιδρύθηκε το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου και τα Σεκάνια ορίστηκαν ως περιοχή απόλυτης προστασίας. Ο κίνδυνος για την caretta caretta δείχνει να απομακρύνεται όλο και περισσότερο, χρειάζεται όμως πολλή προσπάθεια ακόμη, για να αποσοβηθεί τελείως και να αρχίσει η ανάκαμψη του πληθυσμού της.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Επιστημονικό όνομα:
Caretta caretta
Κοινό όνομα:
Χελώνα Καρέττα, Θαλασσοχελώνα
Βάρος:
90 κιλά
Μήκος:
1 μέτρο
Χρώμα:
Το όστρακό της είναι κοκκινο-καφέ
Βιότοπος:
Ζάκυνθος, παραλίες Δ. Πελοποννήσου, Κρήτη, Κεφαλλονιά, Ρόδος
Αναπαραγωγή:
115 αυγά κατά μέσο όρο ανά γέννα, με περίοδο επώασης έως 66 ημέρες
Κύριες απειλές:
Καταστροφή ή υποβάθμιση των περιοχών ωοτοκίας λόγω ανεξέλεγκτης τουριστικής ανάπτυξης, εμπλοκή σε αλιευτικά εργαλεία, ρύπανση των θαλασσών


Παρασκευαΐδου Ραφαηλία

ΓΙΓΑΝΤΙΟ ΠΑΝΤΑ
Λιγοστοί πληθυσμοί του γιγάντιου πάντα επιζούν σήμερα στα κατακερματισμένα δάση μπαμπού της Κίνας. Κι όσο ο βιότοπός τους συρρικνώνεται, τόσο αυξάνεται η απειλή για το πιο δημοφιλές αρκουδάκι στον κόσμο, που επιλέχθηκε και ως διεθνές σύμβολο του WWF.
Η δεκαετία 1970 – 80 υπήρξε ίσως η πιο καταστροφική για το είδος. Η έκταση που καταλάμβαναν τότε τα περίπου 1.000 πάντα, μειώθηκε από 30.000 σε 13.000 τ.χμ.
Το WWF ξεκίνησε δράση για την προστασία του είδους το 1981 και σήμερα το πρόγραμμα που εκπονείται σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Κίνας παρουσιάζει θεαματική πρόοδο: η περιοχή που προστατεύεται αυξήθηκε κατά 25% φτάνοντας στα 16.000 τ.χμ., ενώ η τελευταία εμπεριστατωμένη έρευνα που δημοσιοποιήθηκε το 2004, έδειξε σημαντική ανάκαμψη του πληθυσμού σε 1.600 άτομα, γεγονός πολύ ελπιδοφόρο για το μέλλον των πάντα...
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Επιστημονικό όνομα:
Ailuropoda melanoleuca
Κοινό όνομα:
Γιγάντιο Πάντα
Βάρος:
86 – 125 κιλά
Ύψος:
1.20 – 1.90μ.
Χρώμα:
Άσπρο και μαύρο
Βιότοπος, εξάπλωση:
Οροσειρές της νοτιοδυτικής Κίνας
Μέσος όρος ζωής:
20 χρόνια στο φυσικό του περιβάλλον
Πληθυσμός:
Περίπου 1.600 άτομα
Κύριες απειλές:
Συρρίκνωση του βιότοπου, παράνομο κυνήγι

Φωτιάδης Σωτήρης
Η ΤΙΓΡΗ ΤΗΣ ΣΟΥΜΑΤΡΑ
Η τίγρης είναι από τα πιο επιβλητικά ζώα του πλανήτη. Είναι από τα πιο απειλούμενα.
Το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού των τίγρεων χάθηκε στη διάρκεια του 20ου αιώνα. Ειδικότερα η τίγρης της Σουμάτρας δεν ξεπερνά σήμερα τα 400 με 500 άτομα, ενώ κάθε χρόνο θανατώνονται τουλάχιστον πενήντα τίγρεις για το εμπόριο της γούνας της. Σύμφωνα με έκθεση του WWF στο διάστημα 1998-2002 πέθαναν σε παγίδες 253 τίγρεις, ενώ ο βιότοπός της μειώθηκε από 130.000 σε 42.000 τ.χμ.
Με βάση ένα πολυετές σχέδιο δράσης (2002-2010), η οργάνωση δίνει ένα σκληρό αγώνα για να εξασφαλιστεί η επιβίωση του είδους, αλλά και να διατηρηθούν οι τοπικοί πληθυσμοί, που εξαρτώνται από της βιότοπους της τίγρης. Σε συνεργασία με της περιβαλλοντικές οργανώσεις, και ύστερα από άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση της Σουμάτρας, το WWF πέτυχε να ανακηρυχθεί η περιοχή Tesso Nilo – από της σημαντικότερους βιότοπους της τίγρης – σε εθνικό πάρκο.
«Ο πληθυσμός της τίγρης είναι πια τόσο μικρός, που οι ελπίδες για βιωσιμότητα του είδους είναι ελάχιστες», κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου οι επιστήμονες του WWF. «Εάν οι αρχές δεν λάβουν μέτρα εγκαίρως, για να σταματήσει η ραγδαία αποψίλωση των δασών και η ανεξέλεγκτη λαθροθηρία, είναι βέβαιο ότι η τίγρης της Σουμάτρας πολύ γρήγορα θα έχει την ίδια τύχη με της συγγενείς της στη γειτονική Ιάβα και το Μπαλί, που εξαφανίστηκαν με τη δύση του εικοστού αιώνα».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Επιστημονικό όνομα:
Panthera tigris sumatrae
Κοινό όνομα:
Τίγρης της Σουμάτρας
Βάρος:
100 – 140 κιλά (θηλυκά 75-110 κιλά)
Ύψος:
0,60 μ.
Μάκρος:
2,50 μ.
Χρώμα:
Πορτοκαλί με μαύρες ραβδώσεις
Βιότοπος, εξάπλωση:
Ινδονησία (Σουμάτρα)
Πληθυσμός:
Περίπου 400-500 άτομα
Κύριες απειλές:
Συρρίκνωση του βιότοπου, παράνομο κυνήγι

Σαββίδης Νίκος

ΟΙ ΓΥΠΕΣ
Οι γύπες είναι μεγάλα πουλιά που τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με ψοφίμια, μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους, θηλαστικών. Γ’ αυτό η σωματική τους κατασκευή διαφέρει από των υπόλοιπων αρπακτικών που συλλάμβάνουν ζωντανή τη λεία τους. Τα πόδια τους δεν είναι ισχυρά ούτε τα νύχια τους ιδιαίτερα γαμψά. Το κεφάλι τους είναι λίγο – πολύ γυμνό ή σκεπασμένο με κοντό χνούδι, για να μη λερώνονται. Οι γύπες, παρόλο που τρέφονται με ψοφίμια, φροντίζουν να είναι πάρα πολύ καθαροί. Και μεταξύ τους φυσικά έχουν διαφορές στη σωματική τους κατασκευή, ώστε το κάθε είδος να εκπληρώνει ένα συγκεκριμένο ρόλο. Στην Ελλάδα και την Ευρώπη συναντούμε τέσσερα είδη γυπών.
Μαυρόγυπας
Μήκος: 100 – 110 εκ. Άνοιγμα φτερούγων: 250 – 295 εκ.
Πολύ μεγάλο πουλί με σκουρόχρωμο φτέρωμα που από μακριά μοιάζει μαύρο. Ζει μοναχικά, σε χαμηλού υψομέτρου μέρη, όπου φωλιάζει πάνω σε μεγάλα δέντρα (κυρίως πεύκα). Έχει πολύ τετράγωνες φτερούγες και κοντή, κάπως τριγωνική, ουρά. Είναι ο πιο δυνατός ευρωπαϊκός γύπας και αυτός πρώτος σκίζει το ψοφίμι, παραμερίζοντας τα Όρνια και τους Ασπροπάρηδες. Προτιμάει τα σκληρά μέρη του πτώματος που τα αποσπάει εύκολα με το δυνατό ράμφος του.
Αρχές του Μάρτη γεννάει 1 αυγό, που το κλωσάνε και οι δύο γονείς.
Επειδή τα μέρη όπου ζει δέχονται λίγο ή πολύ ανθρώπινες επεμβάσεις, σήμερα είναι από τα πιο απειλούμενα πουλιά της Ελλάδας. Έτσι λιγότερα από 15 ζευγάρια φωλιάζουν σήμερα στη χώρα μας, που αποτελούν και τον τελευταίο πληθυσμό όλης της Ν.Α. Ευρώπης.
Φωτιάς Κώστας
Όρνιο
Μήκος: 95 – 105 εκ. Άνοιγμα φτερούγων: 240 – 280 εκ.
Πολύ μεγάλο. Ξεχωρίζει εύκολα όταν πετάει από το καφέ χρώμα του σώματός του και τα σκούρα πτητικά φτερά. Ο μακρύς λαιμός και το κεφάλι είναι καλυμμένα με ασπρόγκριζο χνούδι. Φωλιάζει κατά αποικίες σε κοφτούς και απόκρημνους βράχους. Τα πουλιά φεύγουν αργά το πρωί απ’ τις κούρνιες τους ψάχνοντας για ψοφίμια. Δείχνει μεγάλη προτίμηση στα εντόσθια των νεκρών ζώων και τ’ άλλα μαλακά τους μέρη. Λίγα μόνο Όρνια μπορούν να «καθαρίσουν» ένα μεγάλο ψοφίμι σε πολύ μικρό χρόνο. Γεννάει ένα μόνο αυγό στο τέλος του χειμώνα. Στη χώρα μας, το Όρνιο βρίσκεται σε παρακμή. Ο πιο υγιής πληθυσμός του είδους φωλιάζει στην Κρήτη, ενώ δεν είναι σπάνιος στα βουνά της Κ. και Β. Ελλάδας.
Γυπαετός (Κοκαλάς)
Μήκος: 100 – 115 εκ. Άνοιγμα φτερούγων: 266 – 282 εκ.
Ασπροκίτρινο κεφάλι, πορτοκαλοκίτρινο σώμα, μαυριδερές φτερούγες. Χαρακτηριστικό του πουλιού είναι δυο τούφες από μακριές μαύρες τρίχες που βρίσκονται και απ’ τις δυο πλευρές του ράμφους και μοιάζουν με μούσι. Είναι το μεγαλύτερο πουλί της Ευρώπης. Είναι πιο ευέλικτος απ’ όλους τους γύπες και πάντα κυκλοφορεί μόνος ή σε ζευγάρια. Φωλιάζει σε απόκρημνα βράχια, αλλά την τροφή του την αναζητάει σε λόφους με αραιή βλάστηση. Είναι πτωματοφάγο πουλί, αλλά την κύρια τροφή του την αποτελούν τα κόκαλα που τα καταπίνει ολόκληρα ή τα σπάει ρίχνοντάς τα από ψηλα. Γεννάει μέσα στο χειμώνα 2 αυγά. Είναι ένα από τα σπανιότερα πουλιά της Ελλάδας, αν και στη χώρα μας φωλιάζει ο μεγαλύτερος πληθυσμός από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, στην Κρήτη και πιο σπάνια στην Κ. και Β. Ελλάδα.
Ασπροπάρης
Μήκος: 60 – 70 εκ. Άνοιγμα φτερούγων: 155 – 180 εκ.
Ο μικρότερος γύπας. Τα ενήλικα έχουν λευκό χρώμα με μαύρα φτερά στις φτερούγες και γι’ αυτό από μακριά μοιάζουν με πελαργούς. Συχνά τρώει σκουπίδια. Φωλιάζει σε βράχια. Είναι σχεδόν παμφάγος. Στα μέσα του Απρίλη γεννάει 2 – 3 αυγά, που τα κλωσάνε και οι δυο γονείς. Ο Ασπροπάρης είναι καλοκαιρινός επισκέπτης στη χώρα μας. Τον συναντούμε στη Β. Ελλάδα, όπου μια από τις μεγαλύτερες αποικίες του βρίσκεται στα Μετέωρα.
Σιδηρόπουλος Στράτος

ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
Δεκάδες χιλιάδες δελφινιών θανατώνονται κάθε χρόνο στις θάλασσες της Μεσογείου. Αν και τα προσφιλή αυτά είδη δεν έχουν φυσικούς εχθρούς, η έλλειψη τροφής λόγω της υπεραλίευσης, η θαλάσσια ρύπανση, η θανάτωσή τους από ψαράδες και κυρίως η αιχμαλωσία τους από διάφορα αλιευτικά εργαλεία, όπως τα αφρόδιχτα, μειώνουν τον πληθυσμό τους δραματικά κάθε χρόνο. Σύμφωνα με αναφορές του WWF, η χρήση των αφρόδιχτων κοστίζει κάθε χρόνο τη ζωή σε τουλάχιστον 4.000 κοινά δελφίνια στη νοτιοδυτική Μεσόγειο, (πρόσφατα το είδος συμπεριλήφθηκε στη λίστα των απειλούμενων), ενώ 13.000 αιχμαλωτίζονται στα στενά του Γιβραλτάρ και τη γύρω περιοχή.
Το WWF αναγνωρίζοντας τον κρίσιμο ρόλο των δελφινιών στη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος, έχει αναλάβει δράση για την προστασία τους με προγράμματα που στοχεύουν στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού και ειδικά των επαγγελματιών ψαράδων, αλλά και πολιτική πίεση για μείωση τους χρήσης αφρόδιχτων στις θάλασσες τους Μεσογείου.
Το 2002 ολοκληρώθηκε και το πρώτο ερευνητικό πρόγραμμα του WWF Ελλάς με τη συμμετοχή του κοινού και ψαράδων που βοήθησαν τους επιστήμονες στη συλλογή πολύτιμων πληροφοριών για την κατάσταση των δελφινιών στις ελληνικές θάλασσες.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Επιστημονικό όνομα:
Delphinus delphis
Κοινό όνομα:
Δελφίνι
Βάρος:
75-110 κιλά
Μήκος:
1,5-2,0 μέτρα (μέγιστο 3,5μ.)
Σχήμα:
Λεπτό σώμα, προτεταμένο και μυτερό ρύγχος, ψηλό ραχιαίο πτερύγιο σε σχήμα μισοφέγγαρου, στο μέσο του σώματος
Χρώμα:
Το χρώμα τους ράχης ποικίλλει (μαύρο, σκούρο μπλε, γκρι), κοιλιά και πλευρά ασπροκίτρινα, ουρά ανοιχτόχρωμη γκρίζα.
Βιότοπος:
Ζει σε στις ελληνικές θάλασσες, σε μικρές ομάδες
Μέσος όρος ζωής:
20 – 40 χρόνια
Κύριες απειλές:
Η έλλειψη τροφής λόγω υπεραλίευσης, η θαλάσσια ρύπανση, η αιχμαλωσία τους από διάφορα αλιευτικά εργαλεία, κυρίως αφρόδιχτα


Χαραλαμπίδης Λευτέρης

ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΗ ΦΩΚΙΑ
Στην Ελλάδα ζει και αναπαράγεται ένα σπάνιο είδος φώκιας, η μεσογειακή φώκια ή φώκια μοναχός.
Η μεσογειακή φώκια παλιότερα ζούσε σε όλη τη μεσόγειο, αλλά σήμερα έχουν μείνει πολύ λίγες φώκιες αυτού του είδους, που απειλείται με εξαφάνιση. Στην Ελλάδα ζουν οι περισσότερες από αυτές που έχουν απομείνει, σε έρημες θάλασσες και σπηλιές. Διαλέγουν απομονωμένα και καλά προφυλαγμένα μέρη, ώστε να μην ενοχλούνται από την ανθρώπινη παρουσία.
Η μεσολειακή φώκια έχει σταχτί ή καφέ χρώμα, μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 2,5 μέτρα μήκος και ζυγίζει 250 έως 300 κιλά. Τα νεογέννητα έχουν μαύρο τρίχωμα, μήκος ένα μέτρο και ζυγίζουν 15 κιλά. Οι θηλυκές φώκιες γεννάνε ένα μικρό κάθε δυο χρόνια.
Αν και στην Ελλάδα προστατεύονται από το νόμο, ο αριθμός τους μειώνεται συνεχώς και είναι το υπ’ αριθμό ένα απειλούμενο με εξαφάνιση είδος στην Ευρώπη.
Για την προστασία της μεσογειακής φώκιας και των βιότοπων στους οποίους ζει έχει ιδρυθεί η Εταιρεία Μελέτης και Προστασίας της Μεσογειακής Φώκιας. Στις δραστηριότητές της περιλαμβάνεται και η περίθαλψη τραυματισμένων ζώων ή νεογέννητων που οι μητέρες τους σκοτώθηκαν.
Ηλιάδου Χριστίνα

Η ΚΑΦΕ ΑΡΚΟΥΔΑ
Η καφέ αρκούδα (Ursus arctos) είναι ένα από τα οκτώ είδη που ζουν στον κόσμο. Είναι ζώο μεγαλόσωμο και δυνατό, από τη φύση του μη επιθετικό.
Ακούει και μυρίζει πολύ καλά, βλέπει λιγότερο καλά. μπορεί να τρέξει πολύ γρήγορα και έχει δυνατά πόδια με μεγάλα νύχια, για να μπορεί να σκάβει.
Ζει 20 – 25 χρόνια στα δάση, τρέφεται κυρίως με φυτά, φρούτα, καρπούς, χόρτα και βολβούς. Της αρέσει πολύ να τρώει μέλι.
Η καφέ αρκούδα είναι ζώο μοναχικό και κινείται τη νύχτα, την αυγή και το σούρουπο, δηλαδή τις ώρες της μέρας που το φως δεν είναι πολύ δυνατό, για να κρύβεται καλύτερα από τον άνθρωπο.
Η καφέ αρκούδα το χειμώνα πέφτει σε χειμέριο λήθαργο. Το θηλυκό γεννάει κάθε 2 με 3 χρόνια, στα μέσα του χειμώνα στη φωλιά της και ενώ βρίσκεται σε κατάσταση λήθαργου, 1 ή 2 μικρά και σπανιότερα 3. Τα μικρά μένουν κοντά στη μητέρα τους για 2 χρόνια περίπου. Αυτή τους μαθαίνει πώς να βρίσκουν την τροφή τους και να αποφεύγουν τους κινδύνους. Συνήθως μόνο το ένα από τα δύο μικρά αρκουδάκια επιζεί.
Η αρκούδα χρειάζεται μεγάλο χώρο για να ζήσει, καθώς μετακινείται συνεχώς αναζητώντας τροφή και ησυχία.
Πολύ παλιά η καφέ αρκούδα ζούσε στα ορεινά δάση όλης της Ελλάδας. Στις μέρες μας οι έντονες ανθρώπινες δραστηριότητες στα δάση, το παράνομο κυνήγι και η αιχμαλωσία τους από τον άνθρωπο με σκοπό την εκμετάλλευση (ζωολογικοί κήποι, τσίρκα, αρκούδες χορεύτριες) έχουν περιορίσει τις αρκούδες στις οροσειρές της Πίνδου και της Ροδόπης. Στη χώρα μας έχουν απομείνει περίπου 150 αρκούδες.
Η καφέ αρκούδα είναι είδος που κινδυνεύει να εξαφανιστεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου